از گذشته‌ی دور برگرداندن گیاهان به منظور اصلاح و افزایش مواد غذایی خاک امری معمول بین کشاورزان بوده است. توجه به این نکته بسیار جالب است که شواهد تاریخی وجود دارد که ایرانیان می دانستند برگردان برخی از گیاهان مانند لوبیا و ماش به خاک، باعث افزایش عملکرد و بهبود خاک با ازت تثبیت شده در بافت های خود می شوند.

برگردان بافت های گیاهی عاری از آلودگی و به صورت نپوسیده به خاک را کود سبز می گویند که نه تنها باعث افزایش مواد آلی خاک می شود، بلکه ظرفیت نگهداری آب خاک را نیز بالا می برد.

اما آیا می توان به طور کلی مصرف نهاده های شیمیایی را متوقف کرد و فقط از کودهای سبز استفاده نمود؟ مطالعات و تجربه های میدانی نشان داده است که کودهای سبز هر چند می توانند باعث افزایش حاصلخیزی و بهبود خاک و ده ها مزیت دیگر شوند ولی به طور کامل نمی توانند مواد غذایی مورد نیاز گیاهان را به خاک اضافه کنند و آنها را به طور کامل غنی کنند. از طرف دیگر برای تامین عناصر مورد نیاز گیاه تنها از طریق استفاده از کودهای سبز، نیاز به حجم بسیار بسیار زیادی از این مواد است که علاوه بر هزینه بر بودن، کار دشواری نیز می باشد.

حتی اگر این مقدار کود سبز هم در دسترس باشد، به دلیل تاخیر در جذب و پوسیده شدن آنها و احتمال آبشویی، نمی توانند تمامی نیازهای غذایی گیاهان را برآورده کنند.

اگر بتوان به عنوان برنامه ریزی برای استفاده حداقلی کودهای شیمیایی در کنار کودهای سبز زمانی را معین کرد، می توان از کودهای شیمیایی با سرعت جذب زیاد در جایی که نسبت کربن به نیتروژن باعث کندی رهاسازی ازت می شود، کمبود گیاهان به این ماده -که حیاتی ترین عنصر رشد محسوب می شود- را بر طرف کرد این زمان معمولاً در ابتدای فصل رشد می باشد. در چنین شرایطی عدم کاربرد این کودهای شیمیایی باعث کاهش چشمگیر رشد و عملکرد نهایی محصول می شود.