سیب زمینی از جمله گیاهان زراعی با ارزش در تامین ارزان قیمت غذای اکثر جوامع می باشد و بعد از گندم، ذرت و برنج در رده چهارم قرار دارد.

به منظور مدیریت صحیح کاشت و همچنین حفاظت از منابع آبی و خاکی، نیاز است تا درک صحیحی از فرآیندهای رشدی این گیاه داشت تا با آگاهی کامل، حداکثر بهره برداری را با کمترین نهاده وارده انجام داد. سیب زمینی به عنوان یک گیاه وجینی، به بیماری ها و ساختمان خاک بسیار حساس بوده و به منظور تولید اقتصادی با کیفیت مطلوب و همچنین تولید پایدار در دراز مدت، برنامه ریزی برای تناوب کشت آن از اهمیت زیادی برخوردار است.

به صورت کلی، کاشت سیب زمینی بعد از گیاهان علوفه ای و یا گیاهانی که به تثبیت خاک کمک می کنند، باعث افزایش تناژ خواهد شد اما در صورت وجود گسترده بیماری های خاکزی مثل برخی از قارچ ها، نباید کشت سیب زمینی بعد از گیاهان خانواده فاباسه  Fabaceae انجام شود. به طور کلی سیب زمینی برای کاشت قبل از گیاهان پاییزه در کشت بهاره یا قبل از گیاهان روز بلند در کشت پاییزه می تواند مناسب ارزیابی شود. هر چند طراحی تناوب کاشت امری پیچیده است و نیاز به برخی از محاسبات مهندسی دارد، اما به طور کلی برای الگوی کاشت سیب زمینی می توان به موارد زیر اشاره کرد:

• یونجه – سیب زمینی – سویا – گندم – جو .
• یونجه به مدت خداقل 3 سال – چغندرقند – سیب زمینی – گندم – جو .
• شبدر – سیب زمینی – لوبیا – گندم – جو .
• شبدر – ذرت – سیب زمینی – گندم – جو .
• یونجه (4 تا 6 سال) – چغندقند پاییزه – ذرت سیلویی تابستانه – ذرت دانه ای بهار، لوبیا چشم بلبلی تابستانه ( یک نیام چینی و سپس شخم به عنوان کود سبز) – سیب زمینی پاییزه – گندم .

اقتباس از کتاب (مدیریت جامع سیب زمینی ) – Comprehensive Management of Potato Cultivation